Św. Wincenty à Paulo

Święty Wincenty à Paulo urodził sie 24 kwietnia 1581 roku na południu Francji w wiosce Pouy. Do 12. roku życia Wincenty pomagał w domu rodzinnym a jednym z jego obowiązków był wypas owiec. Potem ojciec oddal go do pobliskiego Dax, do szkoły i internatu franciszkanów. Po ukończeniu tejże szkoły Wincenty wstąpił do seminarium duchownego w Dax. W roku 1596, gdy miał 15 lat, otrzymał z rak biskupa niższe świecenia. W roku 1600 Wincenty przyjął świecenia kapłańskie w stopniu prezbiteratu.

W 1612 roku ks. Piotr de Bérulle, założyciel Oratorium i późniejszy kardynał, którego Wincenty poznał wcześniej w Paryżu, powierzył mu probostwo w Clichy pod Paryżem. Następnie Wincenty otrzymał propozycje zajęcia sie wychowaniem synów Filipa Emanuela de Gondi, generała galer i głównodowodzącego flota królewska. Wincenty przyjął te propozycje stając sie jednocześnie kapelanem pałacu i spowiednikiem pani de Gondi. W ten sposób ten młody Kaplan wchodzi w tzw. wielki świat Paryża.

Jednak styl życia pałacowego nie odpowiadał Wincentemu. Poprosił wiec ks. de Bérulle o zmianę. Otrzymał probostwo w pobliżu znanego dziś Ars w diecezji Lyon, w miasteczku Chatillon-les-Dombes. W parafii tej było dużo osób starszych, inwalidów wojennych, chorych i ubogich. Święty starał się ulżyć ich cierpieniom i osamotnieniu. Dlatego chętnie ich odwiedzał i służył swoja pomocą. Szybko jednak przekonał sie, ze sam niewiele zdziała, gdyż zbyt absorbują go zajęcia duszpasterskie. Dlatego postarał sie, aby zgromadzić wokół siebie dobrych ludzi, którzy zechcieliby poświęcić swój wolny czas na pomoc potrzebującym. Tak powstało "Bractwo Miłosierdzia", które z czasem miało ogarnąć cala Francje. Panie bractwa otrzymały w 1617 r. nazwę "Służebnic Ubogich". W kilka miesięcy potem Święty ułożył regulamin bractwa. Jako cel wymienia:

"Widzieć w ubogich samego Chrystusa, a przez niesienie im pomocy - duchowej i materialnej - uświęcać samych siebie".

Pani de Gondi nie chciała jednak rezygnować z opieki duchowej św. Wincentego. Tak bardzo starała sie o jego powrót, az ks. de Bérulle polecił Świętemu wrócić do Paryża, do pałacu de Gondich. Baron powierzył mu teraz stanowisko naczelnego kapelana wszystkich poddanych, którzy zamieszkiwali jego dobra. Wincenty, z tytułu powierzonej sobie nowej godności, nawiedzał wszystkie wioski i folwarki zarządzane przez de Gondich. Katechizował dzieci i starszych, rozmawiał, głosił kazania, udzielał sakramentów. W każdej miejscowości zakładał "Bractwo Miłosierdzia". Owocem były liczne nawrócenia oraz ożywienie ducha religijnego.

Szybko jednak i tutaj spostrzegł Święty, ze sam jeden wszystkiemu nie podoła, zwłaszcza gdyby opieka nad galernikami miała trwać nadal. Dlatego założył do pomocy stowarzyszenie kapłanów. Brat męża pani de Gondi, ówczesny arcybiskup Paryża, odstąpił św.. Wincentemu pusty gmach jednego z kolegiów Uniwersytetu Paryskiego. Baron de Gondi przyrzekł ze swej strony pomoc materialna. Tak powstała "Kongregacja Misji". Zgłosiło sie najpierw dwóch - potem więcej - kapłanów. Pod kierunkiem Wincentego kapłani ci przechodzili od miejscowości do miejscowości, przeprowadzając misje miesięczne, a w razie potrzeby i dłuższe. To nowe zgromadzenie w Kościele zostało założone w roku 1625. Zatwierdził je papież Urban VIII w 1639.

W miarę, jak zgromadzenie zaczęło sie rozrastać, lokal okazał sie za ciasny. Przeniesiono sie wiec do szpitala dla trędowatych opactwa Saint-Lazare (stad nazwa: lazaryści).

Jednocześnie Święty nie zapominał o bezpośredniej pomocy ubogim. Za jego przyczyna powstała nowa rodzina zakonna "Małych Przyjaciół Ubogich", znanych dzisiaj na całym świecie pod nazwa Sióstr Miłosierdzia (szarytek). Pomocą w tym była mu pani Le Gras, pochodząca z możnej rodziny de Marillac - dzisiaj: św.. Ludwika de Marillac (+ 1660). Zgromadzenie, założone w 1638 r., rozwinęło sie błyskawicznie, obejmując wiele krajów. Nowością, jaka wprowadził Wincenty, było zwolnienie sióstr od klauzury, co było dotąd nie do pomyślenia. Święty zwykł mawiać do swoich sióstr:

"Waszym kościołem jest kosciól parafialny, wasza klauzura - szpital i dom ubogich, waszym welonem - skromność".

Misjonarze św.. Wincentego a Paulo, jak i Siostry Miłosierdzia niebawem przekroczyli granice Francji. Misjonarze objęli także swoja opieka seminaria duchowne. W Polsce większość wyższych seminariów diecezjalnych była przez wiele lat pod ich opieka.ieka.

Święty Wincenty, korzystając z wpływów, jakie miął na dworze królewskim i w szeregach hierarchii kościelnej, za zezwoleniem arcybiskupa Paryża, w domu generalnym Saint-Lazare, zorganizował od roku 1631 "Konferencje wtorkowe", które miały za cel pogłębienie życia religijnego duchowieństwa. Na te Konferencje zapraszano najwybitniejszych mówców. Wybierano zawsze tematy aktualne. Przeplatano je modlitwa, rozmyślaniem i okazja do spowiedzi. Przez te spotkania przeszło tysiące duchownych Francji wszystkich stopni w hierarchii. Nadto Święty w tymże domu urządzał rekolekcje dla kapłanów z konferencjami ascetycznymi i pogłębiającymi ich wiedze. Od roku 1630 wprowadził Wincenty zwyczaj rekolekcji przed świeceniami, co zachowało sie w Kościele po dzień dzisiejszy.

I jeszcze jedno, w czym św.. Wincenty bardzo zasłużył sie dla Kościoła: wprowadził "małe seminaria" duchowne. Wiedział, ze formacja kapłańska wymaga wielu lat. Dlatego zgromadził chłopców, zwłaszcza ubogich i tak układał program wychowawczy, aby tych, którzy chcieli zostać kapłanami, jak najlepiej do tego przygotować. Dzięki temu w sposób znaczny zasilił szeregi duchowieństwa najlepszymi - w opinii współczesnych - kapłanami.

Ta rozległa działalność św.. Wincentego nie uszła uwagi ówczesnej regentki - Anny Austriaczki. Powołała ona naszego Założyciela na członka Rady Królewskiej (tzw. "Rady Sumienia") i to w charakterze sekretarza, który miał za zadanie nie tylko przygotowywać sprawozdania z posiedzeń, ale także program tych posiedzeń. Radzie podlegały wszystkie sprawy Kościoła. Ona decydowała o kościelnych stanowiskach. Co więcej: regentka wybrała św.. Wincentego na swojego osobistego spowiednika i kierownika duchowego.

Trzeba zauważyć, ze Ks. Wincenty, choć zajmował tak wysokie stanowisko i obracał się wśród najmożniejszych tego świata, pozostał zawsze cichy i skromny. Występował stanowczo wszędzie tam, gdzie widział większa chwale Bożą. Dlatego coraz częściej wpadał w konflikty z ministrem królowej, kardynałem Richelieu. Niemniej żarliwie bronił sprawy Bożej, kiedy następcą Richelieu został kardynał Mazarini. Na koniec, widząc, że wyrachowanie polityczne Mazariniego bierze górę nad prawem, w roku 1652 złożył rezygnacje z udziału w Radzie Sumienia.
Nasz Święty Założyciel pożegnał ziemska ojczyznę dnia 27 września 1660 roku, mając 79 lat. W 1729 papież Benedykt XIII ogłosił go błogosławionym a papież Klemens XII kanonizował w roku 1737.
Papież Leon XIII ogłosił Świętego Wincentego patronem wszystkich dziel miłosierdzia.

Relikwie Świętego spoczywają w kryształowej trumnie w domu macierzystym Zgromadzenia Misji przy Rue de Sévres w Paryżu. Serce natomiast znajduje sie w osobnym relikwiarzu domu Sióstr Miłosierdzia w tymże mieście, przy Rue du Bac.

źródło: http://www.pawlowski.dk/wincenty.htm